Zijn werkgebied werd de polder tussen Groet, de Hondsbosse zeewering en Zijpersluis: waar bos, duin, strand en zeedijk elkaar ontmoeten. Er waren wel reizen naar Bretagne en Griekenland en ook zwerftochten met de boot door eigen land, maar het middelpunt van zijn schilderkunstige avontuur bleef het poldertje bij Groet.

Toen tijdens de opening van een van zijn weinige exposities de spreker met lovende woorden dit oeuvre in kaart bracht, zei Thijs na afloop dat de spreker in enkele minuten had weergegeven waar hij als kunstenaar zijn leven lang naar zocht.

Thijs Sterk was bescheiden en zich bewust van de onbereikbaarheid van zijn doel. De problemen die hij later met zijn gezondheid en speciaal zijn ogen kreeg, brachten hem in een steeds moeilijker positie ten aanzien van de waarneming, zijn observatie van dat licht. Schilderen ging nauwelijks nog.

Het is ontroerend dat op de laatste tekening vlak voor zijn dood, naast een zelfportret ook studies van zijn ogen te zien zijn.

Houtsnede
Als ik nu door de polder bij Groet loop, kijk ik ook een beetje door zijn ogen. Een flink aantal schilderijen heb ik zien ontstaan. Het zijn goede vrienden gebleven.