Zijn atelier was niet groot, maar had de atmosfeer die ik me bij een atelier voorstelde. Het licht kwam zowel vanuit het Noorden als van boven. Hij werkte altijd aan verschillende doeken tegelijk. Na het opsteken van een sigaret werden de doeken in wankel evenwicht rond de ezel neergezet en stuk voor stuk besproken.

Thijs vroeg ook naar mijn mening. Hij was kritisch en kon vanuit z'n stoel naast de kachel z'n werk langdurig bespieden. De wand achter de ezel was bedekt met schetsen; krabbels en studies in waterverf. Tegen de wanden stonden rekken met schilderijen.

Of er op die eerste dag dat ik z'n atelier bezocht een wintertuin of een stilleven op de ezel stond, weet ik niet meer. Wel weet ik nog dat Thijs z'n jongste dochter Andrea wilde portretteren.

Hij bezat veel dochters en een zoon die nog heel jong was. De dochters waren voor een flink deel in de de "wilde leeftijd". Dat was fascinerend, maar ook eng. Ze kwamen niet in het atelier. Als ik in de huiskamer kwam, brak het zweet mij uit.

Schetsblad

Ze waren nieuwsgierig en praatten druk giechelend door elkaar heen, ze noemden mij "Jongeheer Bes". Thijs Sterk zat ertussen als een vermoeide dompteur en kwam mij te hulp: "Kom, we gaan naar het atelier".